Afgelopen week was het weer raak. Gezellige verjaardag van een vriendin, leuke sfeer. Gelukkig niet alleen maar bekenden, maar ook wat nieuwe collega’s van de jarige. We raakten aan de praat, in eerste instantie over hun werk. Niet dat er veel spannends over accountancy te vertellen was, maar ik begrijp helemaal niets van jaarcijfers en boekhouding, waardoor zij veel konden uitleggen. Het leverde in ieder geval een geanimeerd gesprek op.
Bij mij liep ondertussen de spanning wel op. Het leken met aardige mensen, voor accountants zelfs wat sociaal. Dus ik wist dat er nu ook de vraag ging komen wat ik eigenlijk voor werk doe. Met alle gevolgen van dien…
Toen ik net psycholoog was vertelde ik nog vol trots mijn beroep. Ik vind het waanzinnig interessant en ging er als vanzelf vanuit dat de rest van de wereld dit ook vond. Gedurende de jaren is mij echter steeds duidelijker geworden dat er ook mensen zijn die acuut dichtklappen wanneer ze merken dat ik psycholoog ben. Ik heb blijkbaar het engst beroep van allemaal.
Als het meezit, gaat het gesprek over het verschil tussen psychologen en psychiaters. Ik heb dan de mogelijkheid ze de verschillende vooropleidingen uit te leggen. Ook kan ik er voor kiezen om de verwarring nog wat groter te maken. Eerste lijn, tweede lijn, GZ- en klinisch psychologen, klinische psychologie op de universiteit en last but not least de psychotherapeut. Gegarandeerd dat ze met meer vragen weg gaan dan waar ze mee gekomen zijn.
Lastiger is het wanneer er een pijnlijke stilte valt. Ze stellen vaak nog net niet de vraag of ik hun gedachten kan lezen. Waarschijnlijk omdat ze er stiekem vanuit gaan dat ik dit wel kan en dus de vraag al in hun ogen gezien heb. Wat op zich dan wel weer klopt.
Zo ook deze avond. Eén kon nog net uitbrengen dat het haar zo´n moeilijk beroep lijkt. Waarop de tweede inviel dat zij alle problemen van de patiënten mee naar huis zouden nemen. Na het daar op volgende “heb jij daar geen last van? “ en mijn antwoord “Nee, als psycholoog kijk je meestal met meer afstand naar hun problemen.” viel er een stilte.
Ik ging naarstig op zoek naar een leuke anekdote, maar wilde mijn patiënten ook weer niet tekort doen. Hun misère uit de doeken doen geeft mij een gevoel van ramptoerisme. Wellicht uitleg geven over wat ik doe? Helaas gaat het vaak over wat er nog niet gezegd wordt, en als er iets emotioneels gebeurd is dekken woorden de lading niet meer.
De stilte werd nu echt pijnlijk.
Voordeel is wel dat anderen mijn stilzwijgen als een briljante interventie beschouwen natuurlijk. Psychologen vallen niet stil, psychologen laten stiltes vallen.
Toch kon dit ook niet te lang duren. Mijn hersens werkten razendsnel. De jarige… het weer… voetbal… Accountants… boekhouding… geld…
Geld! Natuurlijk! Ik wist het gesprek te redden door snel over te schakelen op onze beroerde financiële positie, daarna direct door te gaan over de bezuinigingen en weg van de plek des onheil.
Ik heb het gelukkig weer gered! Maar ik moet hier echt iets op gaan verzinnen.
Psychologen vallen niet stil, psychologen laten stiltes vallen :)
BeantwoordenVerwijderenAls iemand opmerkt dat het een moeilijk beroep is, dan geef je een beroep terug wat jou moeilijk of zwaar lijkt. Probleem opgelost
BeantwoordenVerwijderenTjonge,misschien kunnen we de stigma campagnes van psychologen en psychiatrische patiënten samenvoegen? En zo twee vliegen in één klap slaan.
BeantwoordenVerwijderenMisschien meteen zeggen: En nee ik kan niet jullie gedachtes lezen.
BeantwoordenVerwijderenJemig, wat herkenbaar! Ik werk zelf ook als psycholoog en maak dit soort gesprekken / stiltes ook vaak mee. Ik krijg helaas wel vaak de vraag: kan je door me heen kijken? Soms zelfs gepaard gaand met een acuut afstand nemen van de persoon naast of tegenover me. De spanning die je beschrijft omdat je weet dat de vraag (en de reactie) gaat komen herken ik ook, evenals de reactie van mensen dat het een zwaar beroep is, zij dat nooit zouden kunnen en ze problemen mee naar huis zouden nemen... Het ergste vond ik nog de reactie van mijn rijinstructeur toen ik stress ervoer op de weg tijdens één van mijn eerste lessen: 'nou lekker psych ben jij, als je jezelf niet eens kan kalmeren... Of mijn ouders die soms zeggen: 'zo reageert een psycholoog niet', als ik een keertje zin heb om kritisch te doen over iemand op televisie of een beetje kinderachtig doe. We moeten inderdaad maar eens iets gaan doen aan het stigma van de psycholoog!
BeantwoordenVerwijderenHelemaal mee eens! Wat stel je voor?
BeantwoordenVerwijderenHet bijzondere is dat mensen vaak bang zijn voor psychologen, alsof ze altijd naar je kijken naar je problemen.
BeantwoordenVerwijderenNu ben ik geen psycholoog - maar een nog veel engere informaticus - en overal het algemeen zijn jullie psychen erg leuke mensen hoor! Jullie hebben een bepaalt inzicht in mensen en dat is wat ik waardeer.. (wat overigens ook gewoon mee naar huis gaat - dat stukje wel)
Overigens prijs je gelukkig dat je meestal nog uit kan leggen wat je voor werk doet. Het is dat afgelopen jaar toevallig concrete projecten had maar hoe leg uit dat je met 'een nieuwe generatie van internet' aan het ontwikkelen ben. (en dan heb ik het dus over de academische nieuwigheden die je dus nog niet terugvind op het internet zelf als gewone gebruiker)...
je kan met humor ook veel oplossen en een beetje zelfspot dan breek je ook vaak het ijs en de slites en de andere voelt zich niet geintimideert en hij word ook wat menslijker
BeantwoordenVerwijderenVERSTAND EN WIJSHEID VERSTAAN ELKAARS TAAL NIET 2 VERSCHILLENDE TALENTEN DE EEN HEEFT VAN DE INNERLIJKE MENS EN DE ANDER VAN CIJFERS JA WAT MOET JE DAN OM TOCH RAAKKVLAKTES HEBBEN WAT DE DROGE BOEKHOUDER GEEFT ZIJN HART VAAK NIET BLOOT WANT HIJ BEREDENEERT ALLES!!!!!!!! DUS ER IS GEEN WERK VOOR DE THERAPEUT HIJ IS MENTAAL STERK MAAR VAAK GEVOELSMATIG VLAK MISS KUNNEN ZE VAN ELKAAR LEREN DE ENE VERSTANDELIJK DE ANDER IN BEGRIP EN DAN KUNNEN ZE SAMEN WEL DOOR DE ZELFDE DEUR MAAR MEESTAL BLIJVEN ZE OP HUN EIGEN EILANDJE
BeantwoordenVerwijderenje eigen kwetsbaarheid tonen als psycholoog? je onzekerheden? je twijfels?
BeantwoordenVerwijderende reden van je studie? bijvoorbeeld toegeven dat je eigenlijk zooo heftig met jezelf in de knoop zat en de wereld, dat je antwoorden zocht.. maar niet hebt gevonden. of juist wel.
doedrwatmeeofnie. ;)