Tatoeages

Pas sinds ik als psychotherapeut werk weet ik pas hoe zeer iemand zichzelf in de weg kan zitten. In mijn praktijk kom ik regelmatig patiënten tegen die zichzelf enorm in de nesten werken. Het is dan mijn taak serieus te blijven kijken en hulp te bieden, maar soms…

Mevrouw D.  is bij mij in behandeling omdat zij bang is door anderen te worden afgekeurd. Zij doet dan ook alles om maar niet op te vallen, het alom bekende muurbloempje. Ook het geven van haar mening is niet aan haar besteed, laat staan het weigeren van een verzoek.

In een van onze eerste hadden we het over hoe ze aan haar tatoeage op haar arm kwam. Ze vertelde dat ze na het gymnasium, waarvan zij natuurlijk met een 9 gemiddeld was geslaagd, ging zij studeren in de grote stad.

In de eerste maand ging zij met een groep klasgenoten een weekend naar Amsterdam. Ze was hier erg opgetogen over geweest omdat ze plotseling het gevoel had ergens bij te horen. Als meisje uit de provincie keek ze haar ogen uit. Leidsche plein, coffeeshops en natuurlijk de wallen.

Bij de eerste de beste tattooshop ontstond het idee om dit weekend vast te laten leggen met een tatoeage. Onder het genot van een kop koffie besprak de groep welke tatoeage ze zouden nemen. Omdat iedereen er enthousiast op reageerde durfde zij niet direct te zeggen dat zij dit eigenlijk niet wilde.

In ons gesprek beschrijft ze dat ze er heel kalm onder was. “ik sprak mijzelf bemoedigend toe. Om de sfeer niet te bederven zou ik wel mee naar binnen gaan en pas daar aangeven dat ik geen tatoeage wilde.”

Ik smelt en moet een glimlach onderdrukken wanneer zij zonder een spoortje ironie in haar stem zegt: “Achteraf gezien was dat misschien niet zo slim, maar ik had er gewoon helemaal niet bij stil gestaan dat ik op dat moment geen nee zou kunnen zeggen…”

 Ze staart naar buiten wanneer ze gedachteloos over de enorme rood met blauwe stier op haar bovenarm wrijft.

Alternatieve geneeswijzen voor Turken

In Amsterdam heeft Vatan een kliniek geopend voor turken die hun weg niet vinden in de Nederlandse gezondheidszorg. Al jaren hoor ik in mijn praktijk klachten van allochtone patiënten over de mentaliteit van de Nederlandse artsen. Ze zouden te weinig tijd hebben en de patiënten niet serieus nemen. Dus gaan de Turken in groten getale naar Turkije om daar veel te dure en vaak nutteloze onderzoeken te doen en veel medicatie voorgeschreven te krijgen. Dat dit vaak niet nodig is doet er niet toe, ze hebben in ieder geval het idee dat er iets gedaan is. Hierdoor verdwijnen al veel klachten als sneeuw voor de zon.

Hoewel dit in eerste instantie een typisch probleem voor immigranten lijkt te zijn, is er veel meer aan de hand. Ook de Nederlandse patiënten klagen over de acht-minuten-gesprekken bij de huisarts en de afstandelijke houding van de medische specialist. In plaats van naar Turkije te gaan, vluchten zij echter het alternatieve circuit in. Ook daar worden nutteloze onderzoeken gedaan. Vervolgens wordt er met een hoop goed klinkende, maar nergens op gebaseerde termen, uitgelegd waar deze klachten vandaan komen. Tot slot worden er niet werkende medicijnen voorgeschreven. En zie hier: de patiënt loopt tevreden de deur uit en de alternatieven kunnen zichzelf op de borst kloppen dat het zelfhelend vermogen van het lichaam weer is aangesproken.

Waar de reguliere arts steeds minder tijd krijgt om de patiënt te behandelen, nemen alternatieve genezers wel de tijd. Dit is al jaren gaande en deze niet wetenschappelijke geneeswijzen worden door alle zorgverzekeraars vergoed. De grootste grap is natuurlijk dat al het geld dat door alle efficiëntie maatregelen in het reguliere circuit wordt bespaard aan de alternatieve kant weer vrolijk wordt opgesoupeerd.

De vraag is echter of we dit moeten willen veranderen. Al eeuwen is bekend dat deze (non-specifieke)therapie factoren meer dan de helft van de effectiviteit van de behandeling bepalen. De Afrikaanse medicijnman, het kruidenvrouwtje, de sjamaan, de hedendaagse artsen én psychotherapeuten (niets menselijks is ons vreemd!) spreken deze helende krachten aan. Dit klinkt nu erg bovennatuurlijk, maar het gaat natuurlijk eigenlijk over aandacht, aandacht voor jou als mens.

Je kunt de ziekte wel dus blijkbaar wel los proberen te zien van de mens. Maar wanneer je de mens die achter de ziekte schuilgaat negeert doe je deze te kort. Nederlanders kiezen daar hun alternatieve weg in. Gelukkig hoeven de Turken voor deze aandacht niet meer naar Turkije te vliegen, maar met de auto naar Amsterdam. Scheelt ook weer CO2…

(Onverholen) Agressie

Hij: Natuurlijk kan ik hier niet bij stilstaan, anders had ik dat toch al lang zelf gedaan.

Ik: wat houd je tegen?

Hij(rood aanlopend): En als ik dat wist, had ik het ook wel opgelost! Het is jouw taak om mij beter te maken. Daarom kom ik hier!

Ik: Nou… Ik zie therapie meer als samenwerken.  Ik kan met je meekijken en je soms ergens op wijzen, maar jij bent degene die het uiteindelijk moet doen.

Hij: huh?

Ik: Probeer het te zien als het leren van een sport, turnen bijvoorbeeld. Ik sta naast je, doe het soms voor, geef je tips. Alles wat je nodig hebt. Maar uiteindelijk moet jij zelf over dat paard springen.

Stilte…

Hij: Ik heb als kind vier jaar op turnen gezeten. De eerste drie jaar waren verschrikkelijk. Pas de vierde leraar kon het mij fatsoenlijk uitleggen.

Ik (rood aanlopend): grr…

Hoera, nu echt aan de pillen!

Baanbrekend onderzoek uit de VS. XTC helpt bij het verwerken van een trauma, Ketamine bij je bipolaire stoornis. The sixties are back!

De Amerikanen zijn toch niet zo puriteins als je zou denken. Stamcelonderzoek mag niet meer door de staat gefinancierd worden, maar het gebruik van harddrugs in de psychiatrie blijkbaar wel.

Het idee achter de onderzoeken zijn simpel. Om van je trauma af te komen moet je jezelf blootstellen aan de  angstige herinneringen. Wanneer deze herinneringen te veel angst oproepen zwak je deze af daar wat afstand te nemen. Bij te weinig angst versterk je ze door je op specifieke delen te focussen. XTC vermindert de negatieve emoties van de patiënt waardoor deze makkelijker bij de moeilijkste zaken kan stilstaan en hij dus sneller door de verwerking is.

Ketamine heeft een zeer snelle antidepressieve werking terwijl andere antidepressiva soms wel weken nodig hebben om effectief te kunnen zijn. Bij een bipolaire stoornis is de kans op suïcide erg groot. Het toedienen van Ketamine kan helpen om snel uit het zwaarste dal te komen zodat de andere medicatie ook daadwerkelijk de tijd krijgt om aan te slaan.

Goed nieuws dus. Wanneer ik nog een jonge psycholoog zou zijn had ik er voor gezorgd op zaterdagnacht altijd een kopie van deze onderzoeken op zak te hebben.

“ Drugs ­? nee hoor, meneer agent. Dit is medicatie uit mijn praktijk!”

bron Time