Regels zijn regels. Niet elke vluchteling kan blijven. Ook niet wanneer ze bij mij in behandeling zijn.
Het is niet de eerste keer en het zal ook niet de laatste keer zijn. Een Afrikaanse patiënt van mij moet terug naar zijn land. Volgens de IND is zijn vluchtverhaal niet geloofwaardig omdat hij niet meer de exacte vluchtroute weet. Ook is het niet zeker dat degenen die zijn familie vermoord hebben dat hebben gedaan omdat ze eigenlijk mijn patiënt wilde vermoorden.
Regels zijn regels. Wanneer hij deze vragen niet kan ophelderen voor een rechtbank moet de rechter hem terugsturen. Het gaat om bewijs en niet om gevoel. De vraag of zo’n moordzaak in deze landen überhaupt kan worden opgelost is juridisch blijkbaar niet relevant meer.
De gesprekken met hem zijn sinds het bericht een ware martelgang. Niet in de laatste plaats door zijn emoties. Maar ook ik word heen en weer geslingerd tussen woede, machteloosheid en verdriet.
Ik heb gedurende de traumabehandeling al veel emoties gezien. Zijn angst geproefd, zijn schuldgevoel en machteloosheid gedeeld. Hoe heftig ze ook waren, we wisten dat we hier door heen moesten. Hierna zou het beter worden. Tot aan het bericht.
Regels zijn regels. Ik heb een behandelrelatie met hem en ben dus emotioneel betrokken. Een therapeut doet per definitie niet aan waarheidsvinding. Mijn al eerder geschreven brief over de behandeling bewijst niet dat hij in zijn land van herkomst nog gevaar loopt, alleen dat hij daar zelf wel van overtuigd is.
En toch… Ik zou de IND willen bellen. Voor de rechtbank willen getuigen. Er alles aan doen omdat ik zijn verhaal wel geloof. Zijn emoties waren oprecht. Dat voel je.
Er zijn ook gevoelens die moeilijker zijn. Ik wil dit vergeten. Ik wil naar huis en een leuk weekend hebben. Een pijnlijk verschil met zijn situatie. Maar wat moet ik? Dit zijn immers zaken die groter zijn dan ikzelf. Politieke winden waarin ik me staande moet houden, maar mijn eigen koers niet meer kan bepalen.
Regels zijn regels. Maar wat moet ik als mens?
Ik zou me enorm schuldig voelen als ik niks deed (maar dat is niet wat je wilt horen nu het weekend net lekker begonnen is), maar tegelijk is het jouw taak niet. Maar ja, je bent wel mens, net als die vluchteling, en jij kunt iets doen. Misschien. Als het niet al te laat is.
BeantwoordenVerwijderenSterkte. Ik ben blij dat ik niet in je schoenen sta.
ach, mijn taak. Als ik nooit zou doen wat mijn taak niet zou zijn, was het ook niet goed. Maar dit is een situatie waarin het gevoel van onmacht iedereen in zijn greep houdt. De IND heeft allang een keuze gemaakt en zal hier echt niet op terug komen. Niemand kan iets doen.
BeantwoordenVerwijderenMaar goed, ik ben nog in beraad... in ieder geval bedankt!