Einde

Hallo iedereen,

Ik stop per direct met het bloggen. Mijn werk en andere zaken houden mij te veel bezig om hier genoeg aandacht aan te besteden.

Ik wil jullie enorm bedanken voor het meelezen en de vele positieve reacties. Het heeft mij vertrouwen en veel plezier in het schrijven gegeven. Ik zal blijven schrijven, maar dan onder mijn eigen naam en op andere platforms.

Het gaat jullie goed,

Ziggy

Wat mannen willen

De tijd is zo ver. Ook ik ga mijn duit in het zakje doen van het meest geliefde onderwerp voor vele bloggers: het verschil tussen mannen en vrouwen.

Ik heb vaak moeten lachen om de reclames van Andrélon. Hierbij zag je vrouwen die dankzij hun shampoo een volledige transformatie ondergingen. Van dof grijs muisje tot streakende femme fatale en van onverzorgde slons tot “in de puntjes “ verzorgde hondentrimmer.

Wat deze reclames leuk maakt is dat veel vrouwen zich herkennen in het beeld wat geschapen wordt. De hoop dat ze zich beter zullen voelen wanneer hun haar goed zit, bijvoorbeeld. Of de stiekeme wens dat ook zij ooit eens het lef zullen krijgen om zo tevreden te zijn met hun lichaam dat ze dat zonder schaamte zullen laten zien.

De gebruikte humor is als lief te omschrijven, vrouwvriendelijk zeg maar. Een getrimde bouvier, een vrouw die fluit naar bouwvakkers en woordgrapjes over het gemekker van schapen. Het meeste kinky stuk is de vrouw die het qua seks langer volhoudt dan haar man… Op het randje hoor! Maar de reclamejongens lijken hiermee wel de juiste snaar te raken.

Des te onbegrijpelijker is de keuze die ze hebben gemaakt voor de reclame voor de mannen shampoo, Body en Hair. Als je de reclame mag geloven zou het grote voordeel zijn dat mannen nu wel twee dingen tegelijkertijd kunnen doen.

Mannen en twee dingen tegelijkertijd… Of nog erger, mannen die twee dingen tegelijkertijd willen doen! Ik weet niet hoeveel mannen jullie kennen die dat willen, maar ik geen een. Het zijn namelijk niet de mannen die dat willen, maar juist de vrouwen. Die willen graag dat hij én de vuile was in de juiste wasmand doet én tegelijk zijn gezicht met een verzorgende dagcrème insmeert.

De reclame sluit dus totaal niet aan bij de doelgroep. Mannen zien er geen voordeel in om tegelijkertijd te boren en koffie in te schenken. Ook is de humor meer te vergelijken met de vrouwenreclames dan met wel leuke reclames voor mannen zoals die van Heineken en Amstel.

Het opvallende is dat het product wel lijkt aan te slaan, ongeacht de flauwe reclame. Waarom kopen mannen iets wat tegelijkertijd voor lichaam en haar gebruikt kan worden, terwijl tijdsbesparing voor hen geen argument is?

Het antwoord ligt in het simpele feit dat mannen altijd al hun shampoo gebruiken om zich te wassen. Ik ken namelijk geen man die aparte zeep heeft voor zijn lichaam, de echte man gebruikt zijn shampoo. Dàt is wat mannen willen. Ongeacht de reclames, ongeacht zijn vrouw.

Als Andrélon dan toch equivalenten hiervoor had moeten verzinnen denk ik veel meer richting van “De broekzak op kruishoogte om je hand te stoppen tijdens het TV kijken” of “de nette schoen met noppen zodat je er ook mee kunt voetballen”. Ongeacht de afkeurende reactie van zijn vrouw…

Een gemiste kans, ze hebben niet diep genoeg in de psyche van de man gekeken. Zouden de reclamejongens vrouwen geweest zijn? Of wellicht zijn de vrouwen juist de doelgroep, mannen kopen immers nooit zelf hun shampoo.

Heerlijk, die vooroordelen!

De therapeut en zijn vakantie

Als psycholoog heb ik al vroeg geleerd dat alles wat ik in een sessie doe betekenis heeft. Wel of geen kopje koffie, hoe laat haal ik de patiënt op, wanneer stop ik het gesprek of wat vertel je bijvoorbeeld wel en niet over jezelf.

Vakanties van de therapeut hebben daarin een speciale plek, zeker wanneer je voor langere tijd weg gaat. Het roept bij de patiënt vaak allerlei associaties op, van verlatingsangst tot fantasieën over de bestemming. Als therapeut moet je het hier dan ook over hebben. Het kan belangrijk materiaal voor de therapie opleveren. Hoe gaat de patiënt om met het nemen van afscheid en met de tijd zonder therapie.

Soms benauwt me dit wel eens. Zou het lekker zijn om “gewoon” op vakantie te gaan. Laatste week wat klusjes afmaken, zaken overdragen aan collega’s, out-of-office-reply aan en de deur dicht trekken. Als therapeut daarentegen zit ik in de positie waar ik niet zo vaak in zit. Namelijk dat ik het onderwerp van gesprek ben. Elke uur van de week, in welke fase van de behandeling dan ook en bij iedere patiënt.

Toch levert het ook mooie situaties op. En ben ik me weer bewust van de bijzonderheid van mijn werk.

Een van mijn vrouwelijke patiënt is enorm onveilig gehecht. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat ze mij echt heeft leren vertrouwen. Mijn vakantie is dus bij voorbaat al een worsteling. Aan de ene kant voelt ze dat ze tijdens deze weken wel wat hulp zou kunnen gebruiken. Aan de andere kant is er het voor haar zo vertrouwde wantrouwen. En wat doe je dan?

Ons laatste gesprek gaat in eerste instantie over koetjes en kalfjes, afgewisseld door stoere uitspraken over hoe ze de tijd zonder mij gaat doorkomen. Ze hoeft echt geen overbrugging, dat is duidelijk!

Echter gedurende het gesprek neemt de spanning toe. Langzaam aan wordt ze wordt ze een beetje onrustig. Ze valt een beetje stil. Je ziet haar worstelen. Totdat twee minuten voor het einde ze zacht zegt`ik wil toch graag een gesprek met iemand als je weg bent`

Deze ene zin is eigenlijk de beloning van een jaar hard werken. In deze ene zin komt zo veel samen. De toon is juist, niet zichzelf overschreeuwend of juist bagatelliserend. Ze geeft duidelijk aan wat ze wil. Ze kan zeggen dat ze mijn vertrek moeilijk vindt. En ze durft het aan om haar vertrouwen niet alleen aan mij te geven, maar ook aan een collega. Allemaal tekenen van zichzelf herstellende interne structuren.

Vroeger kreeg je het Donald Duck vakantiealbum, als cadeautje voor de lange reis. Dit voelt ook als zoiets. Ik kan met een gerust hart op weg.